göçmen ailelere ve göçmen çocuklara üzülmemek

(bkz: Çaktırmadan 20 bin lira gelirim var demenin yolları)

merhamet ve empati yetersizliğinden kaynaklı durum...
duygusuz ve acımasız da diyebiliriz..
bir başkası için sevinmekte üzülmekte insanidir.
herkesin işine kimse karışamaz desek de birazcık empati yapın derim. düşmez kalkmaz bir allah vardır.
allah kim diyen olursa allah onu bildiği gibi yapsın..

bir çocuk ne ailesini ne doğduğu yeri seçebilir tesadüfü olaylar ve durumlardır bunlar ve bu yüzden onları suçlayabileceğin bir hukuki yada ahlaki bir disiplin yok ki insani de değil bide bahsi geçen göçmen kitleler Suriye ve Afganistan göçmeni ikiside herhangi bir tarafında savaşabileceğin bir durum barındırmıyor çünkü farklı güç bloklarının farklı çıkarlari için mücadelesi arasında onca yıkım ve ölümden sonra insani olan yaşama güdüsüyle savaştan uzağa kaçmaya çalışıyorlar,normal olan da bu normal olanında yapacağı bu oturduğun yerden eleştirmek kolay senden bağımsız gelişen politik anlayış ve inanç sistemi nedeniyle cahil olmak ölumden korkmak yâda 4-5kardeşe sahip bir ailede çocuk olmak suç değil ama yukarıdaki gibi hastalıklı ideolojilerin eseri fikirlere sahip olmak suçtur olmalıdır. 20 bin ₺ geliri olan arkadaş bence çocuğunun olmamasının sebebi muhtemelen senin zevksiz işe yaramaz faşist bir hasta olmandır

Her çocuğun masum olduğuna inanmamdan ötürü katılmadığım önerme. Evet belki gelecekte gaspçı olacaklar belki kötü bireyler olacaklar ama hangimiz tam anlamıyla iyiyiz ki! Ülkelerinin ve kendilerinin düştükleri bu kötü durumda, benim düşünceme göre, nefret etmek sadece kolaya kaçmaktır. Kimsenin sevmesi gèrektigini de iddia etmiyorum. Bu pek etik olmazdı zaten. Ben sadece elini vicdanına koyuyor ve içlerinde bulundukları durum için onları suçlamıyorum. Ayrıca onlara acımıyorum,uzun zamandır kimseye acımıyorum!

Anasının babasının dusunmeyip sıçtıği piclere ben mi uzulucem diyen yazar beyanı.
Haksız da değil. Şuan çaresiz olan velet 10 yıl sonra milletin karısını kızını rahatsız eden gaspçı vs bir pislik olacak ayrıca kuvvetle muhtemel

Dünyada olup biten herşeye üzülmek, sevinmek, onaylamak ya da reddetmek üzere evrimleşmedik. Sosyal medya ve hatta konvansiyonel medya öncesi ailemiz olan 5-10 kişi köyümüz/klanımız olan 100kişi falan içinde yaşayıp gidiyor, dalgamıza bakıyorduk. Padişahtan, kraldan, emirden, vali paşadan falan haberimiz vardı belki ama onlar bile bizim için insanüstü acayip kimselerdi. Değerleri de kendinden menkul. Sana benzemeyeni görürsen şaşırman, irkilmen, bir miktar korkman ve hatta ona düşmanca davranman anlaşılabilirdi. Bugün de anlaşılabilir.

Şu farkla ki; bugün azıcık zahmet edersen dünya hakkında üstünkörü bi bakışla bi dünya bilgin, haberdarlığın oluyor. Emin ol extrem örnekler haricinde kimse dilini izini bilmediği ülkelere çoluk çocuk yalın ayak başı kabak göç yollarına düşmez. Bu çok da yerinde bir ifade ile 'umuda yolculuk'tur. Bazı şeyler ayıptır. Öyle hissetsen bile bunu ifade etmek zorunda değilsin. Acımıyorsun, emin ol pek çok kimse de acımıyor. Zaten dediğim gibi her şeye tepki verip acısak, üzülsek ya da sevinsek gündelik yaşam akmaz, hayat kitlenir. Kanıksadık bu dünyanın bi gerçeği daha çok mülteci bebek, çocuk görülecek. Yine de sağduyu ve insanca yaklaşım esas olmalı. Her aklına geleni ifade etmek gerekmez. Hele bunu yaparken param da var olgun bir erkegim altyazısı hiç gerekmez. Muhatabına bunları ifade etmenin çok daha şık yolları vardır. Otosansür bazen iyidir.

göçmenlere acımıyorum. sebebi de şu:

ülkende bir şeyler oluyor. iyi ya da kötü bir safın vardır. sen o safı tutmuyorsun, sonra bir ülkeye sığınıyorsun. o ülke sana konaklayacak alan veriyor ama sen durmuyor yayılıyorsun. sonra diyorlar ki biz kapıyı açtık, kalkıyorsun muhtemelen seni sokmayacakları bir kapıya dayanıyorsun. bu umuda yolculuk değildir; bu krizi fırsata çevirmektir.

gelelim çocukların suçu ne kısmına. ilk olarak şunu söylemek isterim ki, devlet öncelikle kendi vatandaşını korumak ve gözetmek için vardır. yani kendi vatandaşının aleyhine olacak hiçbir şeyi devlet yapmamalıdır. dolayısı ile bir devletin dışarıdan gelecek insan yükünü kabul etmiyor oluşu normaldir. ayrıca eğer çocuklar koruma altına alınacaksa bile kadınların alınması yine kabul edilemez. çanakkale savaşı'nda, kurtuluş savaşında cephede oradan oraya koşturan kadınların günahı neydi? peki üzerinden battaniye alınıp toplara örtülen bebeklerin günahı neydi? bizim 13 yaşında çocuklarımız neden silah altına girdi o zaman? bizim çocuklarımız bilmem kaç tane millete karşı savaşırken insan hakları neredeydi?

asıl soru da şu: biz 5 milyon suriyeliyi aldık, baktık. bize dev gibi bir yük bindi ve bu yapılırken bir kamuoyu yoklaması bile yapılmadı. yani devlet asıl amacından saptı. dünya kadar kişinin iş hakkını elinden aldı, benim vergimle sağlık hizmeti aldılar, ceplerine para koyuldu. bir de üstüne üstlük o acınan "çocuklar" sınır kapısından çıkma arifesinde de buraya bok atıyorlardı. peki bu olan bitenin içinde bizim suçumuz ne?

ben üzülmüyorum. umurumda değil. 41 yaşına gelmişim, 20 bin gelirim var, bu hayata çocuk yapmadım. bunlar 4-5 tane yapmış.. acıma yetime döner koyar götüne..
ölseler üzülmem, üzülemem..