çektiğin bir fotoğrafı betimle

Odanın kapısını açıyorsun; sağ tarafta ceviz rengi bir komodin. Üzerinde eskilerden kalma bir radyo. Fakat ruhun yükselen Zeki Müren sesiyle o samimi karşılaşmayı yaşayınca aniden 70'lere gidiyorsun. Ve o eski radyo birden yeni oluveriyor. Loş ışığın da etkisinden olsa gerek papatyalar daha güzel kokuyor sanki. İşte o an, o hiç bitmesini istemediğin an; öyle uzuyor ki dışarıdaki trafiği, koşturmacayı, beton yığınlarını unutuyorsun. "An"ları oluşturmak çabası bir ömür. Anlara, anılara tutkuyla bağlı kalmak. İşte bu yüzden iyi ki var fotoğraflar. Anların ruhumuzdaki, zihnimizdeki sayısız hissini sanki üç boyutlu bir parçaya dönüştürüp bize yardımcı oluyor. Tek bir kare! O andaki kokuyu,sıcaklığı,duyguyu ruhumuzun bir parçası ile yapılmış anahtar oluyor düşüyor zihnimize . Elbet bir gün buluşacağız, bu çağdan çıkıp~

Çikolata şelalesi gibi bukle bukle ışıldıyor saçları
Kömür karası gözleri, kor gibi yakıyor bakışları
Gül lokumu gibi iri ballı dudakları
Ve gülüyor kırmızı dudaklarının içinde dizili beyaz inci
Yuvarlak çehreli beyaz tenli ay gibi güzelliği
yerden bitme cücük bacaksız yer cücesi
1 metre kadar boy yok
Verdiği poz fotomankenlerinde yok.
Gören herkesin kız güzelliği var bunda dediği bebelak kafa oğlumdan bahsediyorum tabii.

Yemyeşil bir düzlükte ahşap evin önünde hanımeli toplayan bir kız çocuğu. Yer siyah gök beyaz temalı.