Odanın kapısını açıyorsun; sağ tarafta ceviz rengi bir komodin. Üzerinde eskilerden kalma bir radyo. Fakat ruhun yükselen Zeki Müren sesiyle o samimi karşılaşmayı yaşayınca aniden 70'lere gidiyorsun. Ve o eski radyo birden yeni oluveriyor. Loş ışığın da etkisinden olsa gerek papatyalar daha güzel kokuyor sanki. İşte o an, o hiç bitmesini istemediğin an; öyle uzuyor ki dışarıdaki trafiği, koşturmacayı, beton yığınlarını unutuyorsun. "An"ları oluşturmak çabası bir ömür. Anlara, anılara tutkuyla bağlı kalmak. İşte bu yüzden iyi ki var fotoğraflar. Anların ruhumuzdaki, zihnimizdeki sayısız hissini sanki üç boyutlu bir parçaya dönüştürüp bize yardımcı oluyor. Tek bir kare! O andaki kokuyu,sıcaklığı,duyguyu ruhumuzun bir parçası ile yapılmış anahtar oluyor düşüyor zihnimize . Elbet bir gün buluşacağız, bu çağdan çıkıp~
sanantro
Hayallerimin fotoğrafı olurdu bu