küçükken yaşanılan taciz olayları

9-10 yaşlarındaydım. Markete ekmek almaya gitmiştim.Dönüşte aynı binada oturan 15 yaş civarı çocuk ile aynı asansöre bindim. Asansör hareket ettikten sonra saçlarıma dokunup, sevişmeyi biliyor musun dedi. Çok korktum, uzaklaştım sonra katta asansör durunca hemen kaçtım. Çocuk aklı ile kimseye söylememiştim korkup. Hatta sözlük ilk sana söylüyorum. Bence bir çok çocuk bu tarz şeyler yaşayabilir. Bu konuda uyarılmalı, savunması için neler yapması gerektiği anlatılmalıdır. Çocuk aklı kendini suçlu hissedebiliyor ve korkup susabiliyor.

Ortaokulda beden eğitimi dersinden sonra belimde müthiş bir ağrı olmuş akşamına acile gitmiştik.bir kas gevşetici iğne yapılıp sabah polikliniğe muayene olmam gerektiği söylendi. Ertesi gün doktorun yanına girdik annemle birlikte. Annem durumu anlattı, doktor belini aç dedi. Ayakta yanımda durarak eliyle şurası mı burası mı diye güya muayene ederken , hızlıca elini aşağı kalçama doğru götürdü ve sıkıştırmaya, okşamaya başladı. Annem ön tarafımda kaldığı için görmedi.O an anlayamıyorsunuz ne yaşadığınızı, sadece normal olmayan bir şey olduğunu hissediyorsunuz ve kimseye de anlatamıyorsunuz.
Sonrasında epeyce bunun bir muayene şekli olup olmadığını düşündüm ama Belimden daha sonra yaşadığım rahatsızlıklarda hiç böyle muayene edilmedim. Evet o gün , o doktor , beni orda taciz ederek bana bir ergenlik travması hediye etti.

Kendimi korumayı çok küçükken öğrenmek zorunda kaldım.
Bu sapıklar Savunmasız bir çocuk olmadığınızı anladıklarında ister istemez uzak duruyorlar. Daha kolay avların peşine düşüyorlar.
Anne ve babanın çocuğa güven duyması ve onu dinlemesi, çocuğun da ailesinin ona her şekilde inanacağını bilmesi çok önemli.
Bir de komşuya, akrabaya çocuğunuzu seviyorlar diye çok da güvenmeyin.