uzun süreli sevgiliden ayrılmak

anlatayım canım kardeşim.

6 yıl devam eden bir ilişkim vardı bi zamanlar. Çalıştığı yer benim işyerime çok yakın olduğu için iş çıkışları her akşam birlikteydik. Bâzı günler bende kalırdı, bâzen de annesiyle berâber yaşadığı evine giderdi.

İlişki ilerledikçe her şeyi berâber yapar olduk. Kendimize âit bir yaşantımız kalmamıştı. Tâtile berâber gidiyor, berâber geziyor, berâber uyuyor ve berâber kahvaltı yapıyorduk. İş saatleri dışında sürekli bir arada olan sevgililerdik.

6 yıl sonunda her şey tükenip ilişkiyi bitirdiğimiz gün kendime ''nihâyet kavgalar, tartışmalar bitti.'' diyerek normal yaşantıma dönmeye karar verdim.

İlk 1 hafta her şey yolunda olsa da 10.gün falan akşamları yapacak bir şey bulamadım çünkü sürekli onunla berâberdim. Baktım doğru düzgün dostum kalmamış, kuzenlerim bile bensiz yaşamayı öğrenmiş. O gün anladım ki yaşadığınız ilişkide partnerinizi hayâtınızın merkezine koymak büyük hatâymış.

6 yıllık alışkanlıkları yitirince büyük boşluğa düştüm âdetâ. Ne yapacağımı o kadar bilemez hâle geldim ki bir ara gereksiz bir sürü kadınla yatıyordum her gün. Üst üste hatâlar, yalan yanlış kadınlar. Bir şeylerin boşluğunu doldurmaya çalıştığımı fark edeli 6 ay olunca dur dedim kendime, dur bi kendine gel.

İlişki bittikten 1 yıl sonra gelebildim kendime. Yenilenen alışkanlıklar edindim, yeni dostlar ve yeni düzen.

Diyeceğim şu ki ilişkiniz ne kadar sürerse sürsün o insanı hayâtınızın merkezine koymayın. Bittiğinde anlıyorsunuz aslında ne bir sosyal yaşantınız varmış ne de kalan bir dostunuz.