Aklıma hep aykırılık geliyor..
Her zaman minnoş, anlaşılır, didaktik vb olması gerekmez. Hepsinden anlamamız, hepsini sevmemiz gerekmez. Yine de haberdar olmak iyidir diye düşünüyorum.
Tükürmeyelim, ucube demeyelim yeter bazen.. Restorasyon yapayım derken yüzyıllık yapıya pimapen takmayalım ya da sponge bob'a benzetmeyelim.. Onu eşsiz yapan özelliği her ne ise korunmalı ya da bunun için çalışılmalı..
Sanattan ve sanatçıdan bazen çok şey beklediğimizi düşünüyorum. Picasso guernica ile çekilen acıyı göstermiş olsa da picasso sadece guernica değildir. Onlarca kadınla olmuş, aldatmış, belki ahlaki açıdan pek çok kişiyi rahatsız edecek bir yaşam sürmüştür. Değerlendirirken eser ve sanatçının hayal edilen / gerçek yaşantısından bağımsız mı düşünmek gerek. Ya da mahalle dedikodusu gibi duysak kendinden yaşça çok büyük ve evli bir kadınla aşk yaşayan bir adamı. Arkadaşının eşi üstelik.. Sonra evlenmişler diye devam etse dedikodu. O adamın hayatında yaptığı diğer işlere, niteliğine bakışımız nasıl olur? Peki o adam salvador dali ise? Resimlerinin kıymeti mi değişecek? Adamın o kadar uç bir yaşantısı var ki sadece kendisi ve gala'sı için yaşamış ve üretmiş gibi geliyor.
Duchamp bir pisuarı çeşme diye bir sanat galarisine koyduğunda neden tepki çekiyor?
Sanat ya da sanatçı sosyal mesaj vermek zorunda değil bence. En son susamam diye bir şarkı yaptılar, herkes alkışladı. Sonra vay efendim söyleyenler bıdı bıdıymış.. Hangisiyle ilgileniyorsunuz sanat eserinin kendisiyle mi onu üretenin yaşantısıyla mı?
Bir şarkıyla sistem değişmeyecek, insanların farkındalığı artmayacak.. Aa haklı deyip unutup yaşamlarına devam edecekler en fazla..
Ne diyelim?..
O zaman dans..
Renk!