Gece gece düşündürdü bu cümle. Aslında hepimiz kendi trenimizdeyiz. Bazen istasyonda mola verip o iki dakikalık arada sigara yakıp devam ediyoruz yolculuğa. Bazen düdüğü duysak da binmiyoruz kaçırıyoruz treni. Üzerinde yağmur izleri duran pencereden öylece seyrettiğimiz de oluyor ortasında durduğumuz yaşamı. Canı sıkılan çocuklara sessizce gülümsediğimiz de. Başımızı kaldırıp hemen karşımızda oturan adamla konuştuğumuz da. Bir trendeyiz. Nereden binersek binelim dünyaya açılan bir tren. Hangi istasyonda inip kimlerle rastlașacağımız ise bu yolculuğun rehberi olan ruhumuzun elinde. Sen bu cümleyi okudun ya, işte Süreya karşında. Alnı kırışık, sağ elinde uçuk mavi bir kalem, kahverengi deri bir ajanda. Sol elinde gümüş kordon bir saat, parmaklarının arasında kalın sigarası. Trenden izlerken anadoluyu, yıllar sonra okuyacağımız o şiirini yazıyor. Ah be Süreya. Aynı trende karşılıklı sigara icemesek bile başımızı kaldırdığımızda dalgın gözlerine rast geldiğimiz adam olsaydın.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?