bana kalırsa türkiye'de erkeklerin kadınlara yönelik şiddet ve cinai eylemleri ile ilgili olarak "sahip olmak" ile ilgili bir patoloji var. belki dünyada da kadın-erkek ilişkilerinin şiddet boyutuyla ilgili olarak çalışılmış bir konudur bu bilmiyorum. şöyle ki;
bebeklikten çocukluğa yetişme itibariyle her birey sahiplik duygusuyla tanışır ve kendine özel olanı kavramaya başlar. çocukların oyuncakları olsun arkadaşları olsun gruplaşmaları olsun bunlar bireyin sahip olma ve kendini özel kılma enstrümanlarıdır. bir çocuk bu sahiplikten tamamen yoksun olursa, -yani diyelim ki çocukluğundan hayatının belli bir dönemine kadar yoksunluk geçirdi, bu oyuncağının olmayışından iyi bir işe, kariyere, arkadaşlara hatta aileye sahip olmamasıdır- ilişkide olduğu şeylerle yüksek bir sahiplik bağı kurar ve elinden gitmesine müsaade edemeyecek duruma gelir. bu bir anlamıyla bağımlılıktır.
ikinci durum ise, çocuğun her şeye sahip olarak yetiştirilmesidir. bütün erken döneminde her istediği ona sunulmuş, reddedilmemiş, "sahip olmama/olamamayı" eksik deneyimlemiş birey her istediğini elde edeceği fikriyle büyüyecektir. aslında hanımlar bu tipleri çok iyi bilirler. burnu havada, her istediğini elde eden erkek figürü gözünüzde canlanmıştır. sonradan da kazanılmakla birlikte bunlar bir tür çocukluk insiyakıdır. bu iki durumun temel motivasyonlardan bazıları olduğunu düşünüyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?