kulağa cıva damlatmak.
artık hayatımın dönülmez noktasında yer alıyordum, öyle canım acıyordu ki kendime bu acıyı daha fazla yaşattırmak istemiyordum. bir daha asla acı hissetmemeliydim, hayatımda bir daha acıya yer olmamalıydı ama hayat acıydı, bu bi gerçekti.
en durgun dönemimdi diyebilirim, benim için o dönem; siyah perdeler ardında oynanmış bir oyun. oyuncuların hepsi bütün gücüyle bağırıyor ama izleyicilerin kulakları kapalı, gözleri başka yöne bakıyordur. oyunun yönetmeni ise sağırdı oyunculara.
içimdeki duygular bir bir ölüyordu, hiçbir şey zevk vermiyordu. ne o çok sevdiğim gitarım, ne de voleybol topları... artık hiçbir şey yapmak istemiyordum. belki birileri duysaydı sesimi yaşanan onca şeyi hiç yaşamamış olurdum.
kararımı vermiştim, o cıvayı bulacaktım. bulmuştum da. sadece sessiz, alabildiğine yeşillik bir orman ve bir yağmur sonrası günü kalmıştı. o gün de gelmişti ama ben yapamadım. utandım, öldü diyecek olmalarından utandım. ben ölemezdim, bu düşünülemezdi bile.
acıya tahammül edilemeyen bir hayatı en acısız şekilde sonlandırmak istemiştim sadece.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?