üç yıldır yavru bir sokak kedisini besleyerek garfield'a dönüştürdüm. kendisini eve almıyorum ama kutusu yumuşak yatabileceği yeri olsun maması eti sütü olsun kendimden ayırmıyorum. pisipisimin bana bu güne kadar ufak tefek oyunlar ve sevmek için her çağırdığımda gelip sokulması (karnı tokken, yatıyorken hatta yemeğini yerken bile bırakıp sokulması sonra yemeğine devam etmesi) dışında, sadece bir kere faydasını gördüm o da; eve giren kertenkeleyi ekip çalışması ile yakalamamız oldu.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?