uzun dönem askerlik

hiç gitmek istemeyerek, bedelli çıkmaması ile gittiğim, zorla döndüğüm askerlik tipidir.

okul bitti, deli gibi bedelli çıkmasını bekliyorum 30'da olsa 60'da olsa vereceğim yeter ki gitmeyeyim diye. istemiyorum gitmeyi. 2 sene bekledim.
o sıralar, doğup büyüdüğüm evin yanında tıp merkezi vardı. babamın da gazıyla başvurdum, zaten sahipleri ile ahbap olduğumuz için adam, ne demek dedi aldı beni. bizim evden bağırsan penceren, oğlum desen duyulacak bir apartman öyle düşünün, öyle bir yerde acil doktorluğu yapıyorum, akraba konu komşu esnaf kim varsa gece sohpet etmeye geliyordu, hiç unutmuyorum karşı komşumuz zerrin teyze ve kocası elinde çaydanlıkla geldiler 2'de muhabbet etmeye bir gün. acilin önüne masa sandalye attık, oturduk çekirdek çitleyip muhabbet ediyoruz.. her gece mi arkadaş, vallahi her gece başkası geliyordu. aile apartmanımızın üst katındaki atanamayan öğretmen kuzenim, acile geliyor beni beğenmiyor, annem pencereden falan baksa beni görüyor, bazen çağırıyor. böyle lanet bir yıl geçirdim. en son dayanamadım istifa ettim. gittim il sağlık müdürlüğüne başvurdum, 1 sene de pratisyen aile hekimliği yaptım. kapıdaki memura beni lütfen bu şehirdeki en uzak sağlık ocağına verin diye yalvardım. neyse verdiler de kafa dinledim biraz.

neyse 2 sene bedelli arayışları ile geçerken, avukat bir kız arkadaşım vardı sürekli benimle kavga eder eder dururdu. bir gün dayanamadım, her erkeğe gelen (bkz: ansızın gelen tecil bozdurma isteği) geldi bana. gittim sabah bütün bu bunalımların ardından sabahın köründe askerlik şubesinde bozdurdum tecilimi, bir form verdiler üzerine komando olmak istiyor musunuz yazıyor, ulan bu ne ola ki dedim. işaretlemedim sanıyorum ama kutucuğun üzerine kalemi koymuşum, çizilmiş orası işaretlenmiş olarak kalmış. değiştiremedim de kaldı öyle.
eve döndüm en erken önümüzdeki celp döneminde gitmek istiyorum dedim. eve döndüm hazırlıkları yaptım, sonuçlar açıklandı samsun sahra sıhhıye okul ve eğitim merkezi komutanlığında, sıhhıye asteğmenliği çıktı, oh dedim rahatlayacağım, sonra aldım bileti topladım valizi samsuna geldim. memleketten bir kaçışım var sanki atatürk samsuna ayak basıyor, aynı ben de samsuna ayak bastım o günkü heyecan ve bıkmışlıkla. 1 ay boyunca acemi eğitimi eğitimi aldım çok rahattı. sıra geldi usta birliğine gitmeye.

sıhhıye okulunda herkes doktor zaten, kimisi pratisyen kimisi uzman, beyin cerrahı doçent gördüm 35 yaşında 14 yaşında oğlu var adamın, resmine baka baka uyuyordu, geceleri ağlaya ağlaya uyuyordu adam. üç beş sana daha kaçsaydı oğluyla beraber gelirdi artık. neyse acemi eğitimi bitti, pratisyenleri askeri hastanelere veriyorlar biz ayrı torbadan kura çekiyoruz, uzmanlar bölümlerine göre ayrı kuradan çekiyorlar kıtaya gidiyorlar. kura başlamadan önce, 3 kişinin ismini okudular bunlar çekmeyecek diye. aralarından biri de benim. hayırdır lan diyorum, burada mı kalıyoruz acaba falan diyorum ben. acemileri mi eğiteceğiz. bütün pratisyenler kura çekti, kimine aydın, kimine izmir, kimine direkt gata çıkıyor, oh be diyorum ben doğu falan yok. herkes kurayı çekti sıra bize geldi, tabip yarbaya dedim ki, komutanım biz niye ayrı bir yerdeyiz? oğlum sizin iç güvenlik hizmetiniz var komando oldunuz oğlum komando diyor. ne komandosu amına koyim demeye kalmadan, aklımdaki 2,5 ay önceki komando olur musunuz kutucuğunu yanlışlıkla işaretlediğim geldi. e dedim şimdi ne olacak? oğlum siz eğirdir dağ komando okuluna gideceksiniz, orası neresi dedim ısparta koçum dedi. haydi buyur buradan yak dedim. neyse aldım bileti, ıspartaya gittim, eğirdir dağ komando okulunu bulmaya çalışıyorum şehrin merkezinde, kardeş dediler orası buraya 1,5 saat mesafede. bindim git git bitmiyor yol. uçcuzb bucaksız bir yerde dağ komando okulu. 3 hafta da komando eğitimi verdiler. geceleri suyla, koğuşa bomba atarak kaldırıyorlar adamı. itfayeyle sulayarak mekik şınav çektiriyorlar. o şınavları çekerken, lan oğlum sende ekmeğe sürülecek akıl yok amına koyim diyorum kendime. askerden kaçacakken, komando oldun iyi mi diyorum. neyse o ömrümden ömür alan 3 hafta bitti, 3 kişiye yine kura çektirdiler. en son ben çektim, ilk çeken arkadaşa kilis, ikinciye siirt, bana hakkari şemdinli hudut merkezi komutanlığı çıktı. lan aklını sikim senin aklını diyorum, gittikçe daha da zorlaşıyor bu askerlik işi. görev yerim, askeri üste değil, direkt karakolmuş. önce ıspartadan hakkariye tam 24 saatte yani 1 günde vardım. 24 saat otobüs yolculuğu sürdü. hakkarinin içinden, beni araçla aldılar üs bölgesine götürdüler, oradan helikoptere binip dağların arasından geçip karakola ulaştık. yol falan yok, ocak ayı, metre metre kar var. ulan ben hayatımda kar görmedim o güne kadar bizim orada hiç kar yağmaz, düştüğüm yere bak. indim, komutanlar karşıladılar, benden önceki doktor arkadaş askerliğinin bitimine yakın teğmen yapmışlar. onun devresi bitti, o helikoptere bindi gitti. karakol komutanı binbaşı hoşgeldin aslanım dedi sırtıma vurdu. askerlerle falan tanıştırdılar.. askerlik yükümlülüğünün geri kalanını orada tamamladık, operasyonlara da çıktık, yeri geldi askeri de düşmanı da tedavi ettik. mükemmel dostluklar kurduk, aramızda hiç kimseyle ast üst ilişkisi olmadı, abi kardeş gibi davrandılar hep. asteğmen olmama rağmen erler gibi aynı psikolojiyi ben de yaşadığım için, yeri geldi eşini özleyen adamı, hava değişimi için evine bile yolladık görevim boyunca şehit verdirmeden görevimi tamamladım... insan öyle zor, hayatta kalma mücadelesinin içine girince bir süre sonra bırakmakta istemiyor. gitmeyeceğim diyor. askerliğim bitti, terhis olmama 1 gün var, yani şafak doğan güneş. bir gece düzenledik, eğlendik şarkılar söyledik. bir kaç bir şey söylemem gerekiyordu veda konuşması için, eşek kadar adam olmama bakmadan, hayatımda ilk defa onları bırakırken hüngür hüngür ağladım. keşke bırakmasaydım, ama artık dönmem gerekiyordu. askerliğimde hiç çarşı izni kullanamadım, bunun eksikliğini hiç yaşamadım. er arkadaşlarımla, komutanlarımın çoğuyla hala görüşürüm. eksik olmasınlar. onlara buradan bir kez daha, sevgiyle saygıyla selamlıyorum...