işe giderken derin bir kederle dolmak

İşkolik biri asla değilim. İşimi severek yaptığımı da söyleyemem. Giderken derin bir kederle dolduğum işler oldu. Ne zaman çalışmam gerekmeyecek artık burda dediklerim de. Gel gör ki cebimde çay içecek param kalmadığı zamanlar da geçirdim, uzun sayılabilecek bir işsizlik de yaşadım. Eh yaş da ilerledi paranın ve bir iş sahibi olmanın tüm olumsuzluklarına karşın değerini de bildiğim bir çağdayım. Evet, sıcak yatağı terk etmek çok zor, evet iş dediğin sıkıcı, işine göre müdürle ayrı, müşteriyle ayrı, kullandığın makine vs. ile ayrı, puşt iş arkadaşların ile ayrı uğraşıyorsun. İş dışındaki hayatın da dert doluysa işin gerçekten çok zor. Yine de birşeyleri yoluna koymaktan vazgeçmemeli.

Şimdi bazen uykusuzlukla işe acele yürüyerek giderken ve o gün ne gibi can sıkıcı şeylerle karşılaşabilirim diye düşünürken bi durup olsun diyorum işimiz var ya sonuçta pek çok kimse daha beteri için sırada ama erişemiyorlar..

Ölüm-sıtma deyin ne derseniz deyin, evet sistem birçok çelişki ve çarpıklık ile doluysa da işe gitmemek işin elindeyken güzel, bahane ile bir haftaiçi kaçamağı, güç bela koparılmış güzel bir vakte getirdiğin yıllık izin, dokuz güne erişen bayram tatili, işini bitirip eve dönünce kedilerini sevip okşayabilmek, onlarla kafa kafaya tos yapabilmek, yarın yine işe gideceğinin güveni ve can sıkıntısı..

İyi edebiyat parçaladım ama demek istediğim belli, çalışmak iyidir dostlarım..