çocuktum

aristo
Fırtına koptu bir gece vakti
Değişti gökyüzünün rengi
Dünya durdu söndü bir anda
Yok oldu çocukluğum gözler önünde

Bir yağmur damlası düştü alnıma
Sen hiç yalnız kaldın mı tek başına
Sığınırsın bir boşluğa

Kopartma ne olur salıncağın iplerini
O zaman çocuktum ben....

Duyguları susmuş bir çocuktum ben
Sevinci yok, hüznü yok, terk edilmiş
Bir yaşam var bu filimde
Duygular bir çalar saatin içinde
Yok oldu çocukluğum dut ağacıyla birlikte.

bu başlıktaki tüm girileri gör

neden bekliyorsun?


bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?

üye ol