sürekli birilerine bir şeyler anlatmak isteyip bu isteğim perçinlenirken kendime ve diğerlerine çok düşündüğüm ama dert edilmeyecek kederleri yıkmam beni çok yoruyor. değer verdiğim insanların bana aynı değeri vermemesinden çok sıkıldım, yine bunu kendi kendime dert ederek kendimi yiyip bitirdiğimden artık birine bakıp gülecek takadım kalmadı. çünkü böyle yapamıyorum, bir sıkıntı olsa da yokmuş gibi yapamıyorum. eskiden bunu daha çok yapıp kendimi de kandırırdım ama olmuyor, etrafımda sürekli güzel şeyler olsun istiyorum, azına da razı olsam o da olmayınca çok üzülüyor, kendimi beklentilerimin esiri etmiş olduğumu düşünüyor ama o kadar da çok şey beklemediğimi düşünüyorum.
insanların nasıl düşüncesizce birini kırma ihtimalini düşünüp de yine de yapmak istediklerini yapmaya devam edebildiklerini anlamıyorum.
****İstemeden incittiğim kişilerden özürdiileme fırsatı bulamadığım için çok üzülüyorum. Ve birine özür borcum var ama kendisini bulamıyorum.****
birilerini güldürmeyi ve güldürülmeyi çok seviyorum ama somurturken kendimi daha çok ben hissediyorum, bazen gerçekten içimdeki acıyı yıkasım geliyor. yalnızım. kalabalık içinde bir yalnız, aslında kendini bir ilüzyonun parçası haline getirmiş, darlanmış bir yalnızım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?