çocuk sesinden rahatsız olan komşunun yardım çığlığını zor işitmesi

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu olan iki küçük çocuklarimla birlikte yaşıyorum. Komşular sürekli çocuklarımın sesinden ve koşmalarından hep rahatsız olmuştur.

Bu gece hiç uyumadan sabah randevum olan avukatla buluşmaya gidecektim . çocuklar çocuk odasında uyuyorlardı. Çocukları hazırlayıp evden çıkmaya yeltenecektim sözde fakat pencere açık olduğu için ceran yaptı ve kapı kapandı. Tekrar kapıyı açmak istediğimde kapı kolunun bozulacağı tuttu. Aksi gibi telefonum salonda kalmıştı.kapıyı açmaya çalışamda açılmıyor kırmaya çalışcam gücüm yetmiyor o sırada beni hafakanlarda bastı Pencereler desen kızaklı yapısı yani kayarak açıldığı için halatlı emniyet kilidi alıp takmıştım ve anahtarları çocuklar erişmesin diye mutfaktaydı . çocuklarımla yalnız yaşıyorum ve beni merak edip gelecek hiç kimsem de yok ve içerde tutsak kaldık çocuklarla. Pencere kapı ne kırılıyor ne açılıyor olay anında birde beni hafakanlar bastı geçirdiğim belki bir panik ataktı bilemiyorum . bütün üstüm başım terden sırılsıklam oldu ellerim bacaklarim zangır zangır titriyor. Nefes almakta zorlanıyorum ve açılmayan hafifce aralanan pencereden etrafdan yardım istiyorum. Bir itfaye veya çilingire ihtiyacım var fakat kimse sesimi duymuyor karşı bloğun ikinci katinda kafenin masaları görünüyor lakin sabahin o saatinde uğrayan yok . Oturduğum apartman da kuaförü kafe pastahane , giyim mağazası ve fırın gibi işletme dükkanlari da mevcut. Dükkanlar hariç onlar genellikle alt katta Her katında 6 daire olan bir apartman ve bulvarın üstünde fakat benim daire pencerem malesef karşı blok apartmanlarina bakıyor . şehrin en işlek bir çarşısinda oturduğum halde saatlerce yardım istedim. Bana bir ses ulaşti yardima geliyorum diye fakat beni yeterince duyamamiş olacak ki dış kapımın ziline basıyor. Saatler sonra duyan biri var o da beni anlamamiş zile basıp çekip gitti
Bu daha da çok sinirlerimi bozdu ağlamaya başladım ve başımda dönüyor ve bir daha cama doğru gidip yardim istedim neyse ki o sırada karşi blok apartmanin kafesinde masada oturanlar beni fark etti . çilingirle eve girip bizi çıkardılar. 3 buçuk saatlik çile nihayetinde son buldu 8 den 11: 40 a kadar küçücük odada mahsur kaldik. Bu süreçte Çocuklar ise benim kendilerine oyun yaptığımi sanıp gülüyorlardı. Hiçbirşeyin farkında olmayan bu küçücük çocukların sesinden rahatsız olan komşuların zor anımda yardım çığlıklarını duymamasını çok yadırgadım.

Not : kapımın ziline basıp gidip yardımcı olmayayi beceremeyen şahıs az önce zile bastı ve birde apartman yöneticisiymiş. Ben dış kapınin kilitli kaldığıni sandım diyor.

Yalnız yaşamak cidden zor hele de iki küçük çocukla! Spagetti canavarı kolaylık versin.

Bizim apartmanda takunyayla gez, aşşadaki oklavayı tavana vurur. Kocan dövsün herkesin kulağı sağır.